Αναβιώνοντας το μύθο της Αργοναυτικής Εκστρατείας μετά από 3.500 χρόνια, στο λιμάνι του Μπατούμι της Γεωργίας και στα νερά των περιοχών της αρχαίας Κολχίδας καταπλέει αύριο Τρίτη η σύγχρονη Αργώ, η οποία μεταφέρθηκε με εμπορικό πλοίο στο οποίο φορτώθηκε την Κυριακή 5 Ιουλίου 2009 από το Βόλο.
Αύριο επίσης, από το αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου, αναχωρούν για το Μπατούμι οι σύγχρονοι Αργοναύτες, οι οποίοι θα επανδρώσουν το πλοίο και αποστολή των οποίων είναι να το οδηγήσουν σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχει καταρτιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων, από το Σάββατο 18 μέχρι την Κυριακή 19 Ιουλίου, στο σημερινό Πότι της Γεωργίας, που είναι η αρχαία Κολχίδα και βρίσκεται περίπου 50 ναυτικά μίλια βόρεια από το Μπατούμι.
Την Πέμπτη επίσης, αναχωρεί αεροπορικώς από την Αθήνα για το Μπατούμι η αντιπροσωπεία του Δήμου Βόλου με επικεφαλής τον δήμαρχο κ. Αλέκο Βούλγαρη και η αντιπροσωπεία της Ελληνικής Βουλής με επικεφαλής τον α’ αντιπρόεδρο της Βουλής κ. Γιώργο Σούρλα, προκειμένου να συμμετάσχουν στο Διεθνές Συνέδριο για την Αργοναυτική Εκστρατεία που θα γίνει στο Μπατούμι από την Παρασκευή 17 μέχρι την Κυριακή 19 Ιουλίου και συνδιοργανώνουν η Βουλή της Ελλάδας και η Βουλή της Γεωργίας.
Πριν την πανηγυρική έναρξη του Συνεδρίου στις 7 το απόγευμα της Παρασκευής θα γίνει η επίσημη υποδοχή του πλοίου στο λιμάνι του Μπατούμι, το οποίο την επόμενη ημέρα στις 8 το πρωί θα αναχωρήσει για το Πότι, στο οποίο αναμένεται να καταπλεύσει την Κυριακή 19 Ιουλίου 2009, λίγο μετά τις 6 το απόγευμα.
Στο μεταξύ το Σάββατο 18 Ιουλίου, κατά την κύρια ημέρα των εργασιών του Συνεδρίου για την Αργοναυτική Εκστρατεία θα γίνει στη Γεωργιανή γλώσσα η παρουσίαση των πρακτικών του Συνεδρίου που έγινε πέρυσι στο Βόλο και η παρουσίαση του ελληνο-γεωργιανού λεξικού που εκδόθηκε με χρήματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Οι εκδηλώσεις για την αναβίωση του μύθου της Αργοναυτικής Εκστρατείας θα ολοκληρωθούν την Κυριακή 19 Ιουλίου, όπου μεταξύ άλλων στο Μπατούμι θα γίνει εκκλησιασμός με τους ομογενείς της Γεωργίας και ενδεχομένως την παρουσία του νέου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου, ενώ το απόγευμα θα γίνει η υποδοχή της Αργούς στο Πότι, όπου θα γίνουν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Σημειώνεται ότι το κόστος του ταξιδιού της σύγχρονης Αργούς στις περιοχές της αρχαίας Κολχίδας άγγιξε τις 300.000 ευρώ σύμφωνα με παλαιότερες δηλώσεις του α’ αντιπροέδρου της Βουλής κ. Γ. Σούρλα το οποίο καλύφθηκε από συνεισφορές των υπουργείων Οικονομίας, Εσωτερικών, Εξωτερικών και Πολιτισμού, αλλά και από τον προϋπολογισμό της Ελληνικής Βουλής. Η ελληνική αποστολή θα επιστρέψει αεροπορικώς στην Ελλάδα τη Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009.
Ο χρυσός της Κολχίδας
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα όρια μεταξύ μύθου και πραγματικότητας ακροβατούν τα μοναδικής αισθητικής αξίας κοσμήματα και αντικείμενα που θα φιλοξενηθούν στο Μουσείο Μπενάκη από το Εθνικό Μουσείο της Γεωργίας
ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ | Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009
Στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, εκεί όπου ο Ιάσων έφθασε κάποτε αναζητώντας το χρυσόμαλλο δέρας που η φήμη για την ύπαρξή του πυροδοτούσε τη φαντασία και φούσκωνε τα πανιά των καραβιών, πολλούς αιώνες αργότερα ο μύθος για τον πολύτιμο χρυσό θα αποδεικνυόταν αληθινός. Αλλωστε οι μύθοι κρύβουν πάντα στον πυρήνα τους μια αληθινή ιστορία και στην περίπτωση της Κολχίδας ουδείς μπορεί να την αρνηθεί. Οταν αστράφτει ο χρυσός θαμπώνοντας τα μάτια και η τέχνη με την ομορφιά της προκαλεί τις αισθήσεις, περιθώρια για αμφισβητήσεις δεν υπάρχουν. Πόσο μάλλον που οι συνάφειες, τυπολογικές και τεχνικές, ανάμεσα στους θησαυρούς της Κολχίδας που ήλθαν στο φως από τις ανασκαφές και σε αντίστοιχα έργα του ελλαδικού χώρου είναι ξεκάθαρες και μιλούν για τις εμπορικές και οικονομικές επαφές μεταξύ των δύο περιοχών στην αρχαιότητα. Και είναι αυτή ακριβώς η ανάδειξη των ισχυρών πολιτισμικών δεσμών ανάμεσα στην αρχαία Ελλάδα και στην Κολχίδα, στην οποία στοχεύει η έκθεση «Από τη χώρα του χρυσόμαλλου δέρατος: Θησαυροί της αρχαίας Κολχίδας» που εγκαινιάζεται στις 20 Ιανουαρίου στο Μουσείο Μπενάκη.
Ενα χρυσό σφραγιστικό δακτυλίδι με την ελληνική επιγραφή «ΔΕΔΑΤΟΣ» (325-300 π.Χ.) που βρέθηκε στον τάφο πολεμιστή στην Κολχίδα αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα των σχέσεων και αλληλεπιδράσεων μεταξύ των δύο λαών. Πρόκειται για ένα μόνο από τα 140 αρχαία αντικείμενα, στην πλειονότητά τους κοσμήματα (100), αλλά και σκεύη, χρυσά, ασημένια ή χάλκινα τα οποία χρονολογούνται από τον 5ο ως τον 2ο αιώνα π.Χ. και περιλαμβάνονται στην έκθεση.
Ολα προέρχονται από τις ανασκαφές στο Βάνι, μια θέση στους πρόποδες του Μικρού Καυκάσου και νοτίως του ποταμού Ριόνι, δηλαδή του αρχαίου Φάση, η οποία θεωρείται σήμερα ότι συμπίπτει με το θρησκευτικό κέντρο της αρχαίας Κολχίδας. Ολα βρέθηκαν σε πλούσιες ταφές και ιερά κτίρια. Και όλα ανήκουν στο Εθνικό Μουσείο της Γεωργίας στην Τιφλίδα από όπου άρχισαν το μακρό ταξίδι τους σε μεγάλα μουσεία της Ευρώπης (Κρατικά Μουσεία του Βερολίνου, Μουσείο Ασιατικών Τεχνών της Νίκαιας, Νομισματικό Μουσείο Παρισίων) και των ΗΠΑ (Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν της Ουάσιγκτον, Ινστιτούτο Μελέτης του Αρχαίου Κόσμου του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Μουσείο Καλών Τεχνών του Χιούστον) ενώ ως τις 4 Ιανουαρίου φιλοξενούνταν στο Μουσείο Φιτζγουίλιαμ του Κέιμπριτζ.
Ο εκθαμβωτικός κόσμος της Ανατολής μπολιασμένος με χαρακτηριστικά στοιχεία του αρχαίου ελληνικού κόσμου, σε μια συνύπαρξη εξόχως γοητευτική.
Η τέχνη
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρυσά διακοσμητικά στοιχεία σε σχήμα αετού, τα οποία ήταν ραμμένα σε νεκρικό ένδυμα (350-300 π.Χ.) «Η τεχνική αρτιότητα και η απαράμιλλη καλλιτεχνική ποιότητα αυτών των έργων αποδεικνύουν όχι μόνο το υψηλό οικονομικό επίπεδο,αλλά και τη σαφή διαστρωμάτωση της κολχικής κοινωνίας» λέει άλλωστε χαρακτηριστικά η επιμελήτρια Προϊστορικών, Αρχαίων Ελληνικών και Ρωμαϊκών Συλλογών του Μουσείου Μπενάκη κυρία Ειρήνη Παπαγεωργίου. Εξάλλου οι ανασκαφές στο Βάνι της Γεωργίας, που άρχισαν ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, έχουν δώσει ευρήματα τέτοια ώστε η χρυσοχοϊκή τέχνη της Κολχίδας να τοποθετείται σήμερα δίπλα στα μεγάλα αντίστοιχα κέντρα της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Λυδίας, της Βακτριανής και του Ιράν.
Το αρχαίο όνομα του Βάνι δεν είναι ωστόσο διαπιστωμένο, καθώς άλλοι ταυτίζουν τη θέση με το αρχαίο Σούριουμ, όπως αναφέρεται σε ένα χωρίο του Πλίνου, και άλλοι με τη Λευκοθέα, ένα ιερό για το οποίο μιλάει ο Στράβων. Ανεξαρτήτως του ονόματος πάντως και βάσει των αρχαιολογικών δεδομένων, το Βάνι φαίνεται ότι κατά τον 8ο αι. π.Χ. υπήρξε λατρευτικό κέντρο. Εν συνεχεία από τον 6ο ως τον 4ο αι. π.Χ. μετασχηματίστηκε σε πολιτικό και διοικητικό κέντρο με την άρχουσα τάξη όχι μόνο να κατοικεί σε αυτό, αλλά και να ενταφιάζεται (όπως δείχνουν οι πλούσιοι τάφοι της εποχής), ενώ ανάμεσα στον 3ο και τον 1ο αι. π.Χ. επανήλθε η αποκλειστική θρησκευτική του χρήση. Είναι η εποχή, άλλωστε, που τα αντικείμενα μεταλλοτεχνίας δείχνουν τις σαφείς επιρροές από τον ελληνικό κόσμο, ο οποίος πλέον έχει εισχωρήσει βαθιά στην Ανατολή. Στέρεα τείχη, πύργοι και οχυρωμένες πύλες προστάτευαν αυτή την πόλη με τα ιερά κατά την τελευταία περίοδο, χωρίς όμως να εμποδίσουν την καταστροφή της τον 1ο αι. π.Χ.
Οι ταφές
1.Χρυσό κόσμημα κεφαλής με διάτρητο διάκοσμο στο οποίο εικονίζονται ελάφια, ενώ στην άνω πλευρά του υπάρχουν λέοντες και πτηνά (350-300 π.Χ.). 2. Χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι με παράσταση καθιστής γυναικείας μορφής και ελληνική επιγραφή (325 -300 π.Χ.) 3. Κόσμημα κροτάφου από χρυσάφι διακοσμημένο με πτηνά και με σύνολο αλυσίδων που απολήγουν σε καρπούς βελανιδιάς (350-300 π.Χ.) Οι πλούσιες ταφές του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ. στο Βάνι είναι αυτές που έχουν δώσει τα περισσότερα ευρήματα στους ανασκαφείς. Διότι ο νεκρός τοποθετούνταν στον τάφο μαζί με πλήθος χρυσών και ασημένιων κοσμημάτων, τα οποία συχνά ήταν και ραμμένα επάνω στο ένδυμά του, όπως χρυσά κουμπιά, ψήφοι και άλλα διακοσμητικά στοιχεία. Κι αν τα πολυάριθμα κοσμήματα τα οποία συνόδευαν τον νεκρό στη μετά θάνατον ζωή συνθέτουν το λαμπρό μέρος των αρχαιολο γικών ερευνών, τα έθιμα είναι εκείνα που μιλούν περισσότερο για τους ανθρώπους της Κολχίδας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο νεκρός δεν πήγαινε πάντα μόνος στον άλλο κόσμο καθώς συχνά τον συνόδευαν σκλάβοι, υπηρέτες και άλογα, αφού πρώτα τους θυσίαζαν, αποτελεί μια ξένη προς τους Ελληνες συνήθεια. Γνωστή αντίθετα ήταν στους Σκύθες που ζούσαν βορείως του Μεγάλου Καυκάσου, αλλά και σε άλλες περιοχές της Γεωργίας.
Οι Αργοναύτες
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρυσό περιδέραιο με κρεμαστά στοιχεία σε μορφή πτηνών (400-350 π.Χ.) «Τα μοναδικής αισθητικής αξίας κοσμήματα επιβεβαιώνουν τη ρευστότητα των ορίων ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα» λέει η κυρία Ειρήνη Παπαγεωργίου, επαναφέροντας την ιστορία στη γέννησή της. Εγινε ή όχι η αργοναυτική εκστρατεία; Και ποιο ήταν το κίνητρό της;
Η αλήθεια είναι ότι από πολύ νωρίς είχε υποτεθεί ότι πίσω από τον μύθο του χρυσόμαλλου δέρατος διακρίνονταν οι προσπάθειες των Ελλήνων κατά τη Μυκηναϊκή εποχή για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Μαύρης Θάλασσας (Στράβων, 1ος αι. π.Χ.-1ος αι. μ.Χ.). Πράγμα αληθές. Ενας άλλος Ρωμαίος, εξάλλου, ο ιστορικός Αππιανός (2ος αι. μ.Χ.), επιχειρώντας να αιτιολογήσει τον σχετικό μύθο, αναφέρει ότι ακόμη και στην εποχή του χρησιμοποιούσαν στη χώρα της Μήδειας προβιές για να συλλέξουν τη χρυσοφόρο άμμο την οποία μετέφεραν τα νερά των ποταμών που πήγαζαν από τον Καύκασο. Ενας ακόμη μύθος; Ο Στράβων και πάλι, περιγράφοντας τον τρόπο περισυλλογής της χρυσής σκόνης από τα ποτάμια της Γεωργίας, μιλάει για δέρματα προβάτων που τοποθετούνταν στο νερό, κόντρα στο ρεύμα, προκειμένου η λανολίνη τους να μαγνητίσει τους κόκκους του μετάλλου!
Οι σύγχρονες μελέτες, βέβαια, θεωρούν ότι το άνοιγμα των Ελλήνων προς τη Μαύρη Θάλασσα υπήρξε ζήτημα ζωτικής σημασίας. Ετσι, ο μύθος των Αργοναυτών αντικατοπτρίζει τις διαδοχικές προσπάθειες των κατοίκων του ελλαδικού χώρου για να αποκτήσουν πολύτιμα μέταλλα και στη συνέχεια τα πολύτιμα επίσης σιτηρά. Απόδειξη, το μεγάλο αποικιακό ρεύμα του 8ου και 7ου αι. π.Χ. σε όλη τη Μαύρη Θάλασσα.
Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 6 Απριλίου. Χορηγοί είναι ο Ομιλος Επιχειρήσεων Λαυρεντιάδη και η ασφαλιστική εταιρεία Lloyds- Γ. Καραβίας & Συνεργάτες.
Η άμπελος και ο Διόνυσος
Χρυσό διάδημα,στα ρομβόσχημα πλακίδια του οποίου απεικονίζονται σκηνές πάλης ζώων.Από το διάδημα κρέμονται δύο κοσμήματα κροτάφου (400-350 π.Χ.) Με έκπληξη αντίκρισαν οι Αργοναύτες φθάνοντας στη μυθική Κολχίδα κληματαριές να περιβάλλουν το παλάτι του βασιλιά Αιήτη αλλά και μία κρήνη από την οποία έρεε κρασί! Αυτά περιγράφει πολύ αργότερα, τον 3ο αι. π.Χ., ο Απόλλων ο Ρόδιος ενισχύοντας μαζί με άλλες γραπτές πηγές και αρχαιολογικά κατάλοιπα την άποψη για την εξ ανατολών προέλευση της αμπέλου. Η πιθανότητα όμως, λένε σήμερα οι αρχαιολόγοι, να ήταν η Γεωργία ο τόπος όπου πρώτα παράχθηκε κρασί είναι μεγάλη. Το μαρτυρούν εξάλλου αρχαιολογικά και γλωσσολογικά ευρήματα. Οπως τα απομεινάρια που εντοπίστηκαν στα εσωτερικά τοιχώματα πιθαριών, τα οποία βρέθηκαν πριν από λίγα χρόνια στο Σουλαβέρι, 96 χιλιόμετρα από την Τιφλίδα και κατόπιν εξαντλητικών αναλύσεων αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για ρητινωμένο κόκκινο κρασί. Η ηλικία του; Περί το 6000 π.Χ. Αλλωστε ήδη από το 7000-5000 π.Χ. χρονολογούνται τα κουκούτσια σταφυλιών από καλλιεργημένα αμπέλια που έχουν βρεθεί στη Γεωργία. Ενδιαφέρον έχει και η γλωσσολογική ανάλυση της λέξης «οίνος» (vinum, vino, vin, wein, vine σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες), η οποία δεν ανήκει στις ινδοευρωπαϊκές. Οπως δεν ανήκει ούτε η γεωργιανή γλώσσα, η οποία χρησιμοποιεί για το κρασί τη λέξη «gvino».
Και βεβαίως από την έκθεση δεν λείπει ο θεός του κρασιού, ο Διόνυσος, ο οποίος εκπροσωπείται από τη συνοδεία του: Είναι οι μορφές της Αριάδνης, του Πάνα, Σατύρων και Μαινάδων, μικρά, χάλκινα, ανάγλυφα κεφάλια που αποτελούσαν κάποτε τα διακοσμητικά ενός αγγείου. Προφανώς για το κρασί.
Ειδώλια εν τάφω
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μόνον τρία.Τα δύο από χαλκό και το άλλο από σίδηρο.Είναι άσχημα.
Είναι,όμως,πολύτιμα.
Πρόκειται για ειδώλια σαν αυτά που χρησιμοποιούνταν σε όλον τον αρχαίο κόσμο ως λατρευτικά αντικείμενα και ως κτερίσματα στις ταφές των νεκρών.Μόνον που τα συγκεκριμένα είχαν ταφεί αυτά τα ίδια! Με όλες τις τιμές.Σαν να ήταν άνθρωποι.Τα ευρήματα αυτά του 3ου αι.π.Χ.θεωρούνται μοναδικά,αφού απαντώνται μόνο στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και τα στοιχεία τους εντυπωσιάζουν.
Ολα τα ειδώλια αποδίδουν γυναικείες μορφές,όρθιες, γυμνές,με επίμηκες σχήμα,ασυνήθιστες αναλογίες και με τα χέρια προτεταμένα.Βρέθηκαν στολισμένα με χρυσά κοσμήματα (διαδήματα, περιδέραια,σκουλαρίκια και βραχιόλια) όπως συνέβαινε και στις ταφές των ανθρώπων.Ιχνη υφάσματος ή τα υπολείμματα χρυσής κλωστής εντοπίστηκαν δίπλα τους.Και μαζί χρυσά διακοσμητικά στοιχεία τα οποία κάποτε φαίνεται ότι ήταν ραμμένα επάνω σε αυτό το χρυσοποίκιλτο ύφασμα που τύλιγε κάθε ειδώλιο.Οι ανασκαφείς μάλιστα τα βρήκαν θαμμένα επιμελώς εντός ή πλησίον ιερών κτιρίων μέσα σε μικρούς ορθογώνιους τάφους που είχαν λαξευτεί στον φυσικό βράχο και είχαν καλυφθεί με κεράμους,δίνοντας την εικόνα λάρνακας. Σε άλλη περίπτωση ένα χάλκινο ειδώλιο σατύρου της ίδιας εποχής,το οποίο επίσης παρουσιάζεται στην έκθεση,βρέθηκε θαμμένο με τον ίδιο τρόπο μέσα σε ένα ιερό κτίριο.
Μόνο που αυτό ήταν αντεστραμμένο,με το πρόσωπο δηλαδή προς το έδαφος,φέροντας όμως χρυσό περιλαίμιο και χρυσό βραχιόλι.Η ουρά του σατύρου ωστόσο και τα συνοδευτικά του σύμβολα έλλειπαν,αφήνοντας τους ερευνητές να υποθέτουν ότι η αφαίρεσή τους είχε γίνει σκόπιμα ώστε να χάσει το αντικείμενο την αρχική του υπόσταση.
Επρόκειτο για αντικείμενα κάποιας μυστηριακής λατρείας χθόνιων θεοτήτων; Απεικόνιζαν ίσως ιερείς; Μήπως το τελετουργικό της ταφής τους ήταν υποκατάστατο πραγματικών θυσιών; Ή μήπως συνδέονταν με τη λατρεία των νεκρών; Η απάντηση αναζητείται.
Οι φωτογραφίες είναι του Μirian Κiladze
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=250086&ct=34&dt=11/01/2009#ixzz0yuH9dnMP
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αργοναυτική Εκστρατεία 14ος αιώνας π.χ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Αργοναύτες ήταν μυθικοί ήρωες που πήραν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, ένα από τα περίφημα γεγονότα που αναφέρει η ελληνική μυθολογία και που το τραγούδησε η ελληνική ποίηση, από τον Όμηρο ως τον Απoλλώνιο το Ρόδιο.
Ο σκοπός της Αργοναυτικής εκστρατείας ήταν να φέρουν στον βασιλιά Πελία το Χρυσόμαλλο δέρας από την Κολχίδα (Αία), η οποία βρισκόταν στο βάθος της Μαύρης Θάλασσας. Το Χρυσόμαλλο δέρας ανήκε στο κριάρι, στο οποίο ανέβηκε ο Φρίξος, για να ξεφύγει από τον πατέρα του, βασιλιά του Ορχομενού της Βοιωτίας, και την μητριά του, που ήταν έτοιμοι να τον θυσιάσουν. Ο Φρίξος τελικά έφθασε στην αυλή του βασιλιά Αιήτη, ο οποίος τον δέχθηκε με τιμές και του έδωσε την κόρη του για γυναίκα. Όταν ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στον Δία, χάρισε το δέρμα του στον Αιήτη, ο οποίος το κρέμασε σε μια βαλανιδιά στο άλσος του Άρη και έβαλε έναν δράκοντα να το φυλά, μέρα και νύχτα.
Η αιτία της αργοναυτικής εκστρατείας ήταν η ακόλουθη: Ο βασιλιάς Πελίας της Λοκρίδας στην Θεσσαλία, είχε λάβει χρησμούς ότι θα βρει τον θάνατο από έναν απόγονο του Αιόλου και να φυλάγεται από έναν άνδρα, που θα φοράει ένα σανδάλι. Όταν ο Πελίας είδε τον Ιάσονα μπροστά του, να φοράει ένα σανδάλι μόνο στο δεξί του πόδι, για να τον απομακρύνει από κοντά του, του έδωσε εντολή να φέρει πίσω το Χρυσόμαλλο δέρας.
Στην εκστρατεία πήραν μέρος όλοι οι ήρωες της Ελλάδος, πενήντα πέντε τον αριθμό, συμπεριλαμβανομένου και του Ηρακλή. Ανάμεσα τους ήταν οι Διόσκουροι, Κάστωρ και Πολυδεύκης, ο Ίδας και Λυνκέας, ο Ορφέας, ο Πηλέας, ο Μελέαγρος, ο Τυδέας, ο Αμφιάραος, και η κυνηγός Αταλάντη, η μόνη γυναίκα. Aρχηγός της εκστρατείας ήταν ο Ιάσονας αφού όταν ζήτησαν από τον Ηρακλή, -ο οποίος είχε μόλις φέρει σε πέρας τον άθλο του Ερυμάνθου κάπρου-, να αναλάβει την αρχηγία, δεν το δέχθηκε.
Το πλοίο για το ταξίδι, το κατασκεύασε ο Άργος, ο γιος του Φρίξου, από τον οποίον πήρε και το όνομά του, Αργώ. Ήταν φτιαγμένο από έλατα του όρους Πηλίου, υπό την καθοδήγηση της θεάς Αθηνάς. Είχε πενήντα κουπιά και στην πρύμνη η Αθηνά είχε τοποθετήσει ένα κομμάτι από την ιερή ομιλούσα βαλανιδιά των Δοδόνων.
Απέπλευσαν από τις Παγασές, το λιμάνι της Ιολκού. Όταν το πλοίο έφθασε στην Μυσία, ο Ύλας, ο σύντροφος του Ηρακλή χάθηκε, ενώ πήγε να φέρει νερό και ο Ηρακλής έμεινε πίσω για να τον βρει και έτσι δεν πήρε μέρος στην εκστρατεία.
Οι Αργοναύτες μετά από πολλές περιπέτειες έφθασαν στο στόμιο του ποταμού Φάση, στην Κολχίδα. Εκεί, ο βασιλιάς Αιήτης υποσχέθηκε να τους δώσει το χρυσόμαλλο δέρας, εάν ο Ιάσονας έσπερνε πρώτα τα εναπομείνοντα δόντια του δράκοντα, τα οποία δεν είχε χρησιμοποιήσει ο Κάδμος στις Θήβες και να ζέψει τα δύο βόδια που έβγαζαν φωτιές από τα ρουθούνια τους και είχαν ατσάλινα πόδια.
Ο Ιάσονας με την βοήθεια της Μήδειας, της κόρης του Αιήτη, η οποία τον είχε ερωτευθεί, κατάφερε να πάρει το χρυσόμαλλο δέρμα. Μαζί με την Μήδεια, πήραν τον δρόμο της επιστροφής, αλλά έπεσαν σε μια μεγάλη φουρτούνα και βρέθηκαν στην Ιταλία. Τελικά μετά από πολλές περιπέτειες έφθασαν πίσω στην Ιολκό.
Οι Αργοναύτες - Οι σύντροφοι του Ιάσονα
ΑπάντησηΔιαγραφήΙάσων, ο αρχηγός της εκστρατείας
Αγκαίος ο Μέγας της Τεγέας, γιος του Ποσειδώνος
Αγκαίος ο Μικρός, Λέλεγας της Σάμου
Άδμητος, πρίγκιπας των Φερών
Αιθαλίδης, γιος του Ερμή
Άκαστος, γιος του βασιλιά Πελία
Άκτωρ, γιος του Δίων της Φωκίδας
Άμυρος, Θεσσαλός γιος του Ποσειδώνα
Αμφιάραος, ο μάντης από το Άργος
Αμφιδάμας
Άργος των Θεσπιών, γιος του Φρίξου (ο κατασκευαστής της Αργούς)
Ασκάλαφος ο Ορχομένιος, γιος του Άρη
Αστερίων, γιος του Κομήτη
Αταλάντη, η παρθένος κυνηγός
Αυγείας, γιος του βασιλιά Φορβάντα της Ηλείας
Εργίνος ο Αργοναύτης της Μίλητου
Ευρύαλος, γιος του Μεκίστου, ένας από τους Επίγονους
Ευρυδάμας των Δολόπων, από τη λίμνη Ξενία
Εύφημος του Ταίναρου, ο κολυμβητής
Εχίων, γιος του Ερμή
Ηρακλής
Θησέας από την Αθήνα
Ίδας, γιος του Αφαρέως της Μεσσήνης και ο
Λυγκέας, ο παρατηρητής, αδελφός του
Ίδμων του Άργους, γιος του Απόλλωνα
Ιφικλής, γιος του Θεστίωνος της Αιτωλίας
Ιφιτός, αδελφός του βασιλιά Ευρυσθέα των Μυκηνών
Καινέας των Λαπίθων
Καλάις, ο φτερωτός γιος του Βορέα και ο
Ζήτης, ο αδελφός του
Κάνθος της Εύβοιας
Κάστωρ, ο Σπαρτιάτης παλαιστής και ο
Πολυδεύκης, ο πυγμάχος αδελφός του (οι Διόσκουροι)
Κηφέας, γιος του Άλεου της Αρκαδίας
Κορωνός των Λαπίθων, Γυρτών της Θεσσαλίας
Λαέρτης, γιος του Ακρίσιου από το Άργος
Μελαμπός της Πύλου, γιος του Ποσειδώνος
Μελέαγρος της Καλυδώνος
Μόψος των Λαπίθων
Μπούτης των Αθηνών, ο μελισσοκόμος
Ναύπλιος του Άργους, γιος του Ποσειδώνος
Ορφέας, ο ποιητής από την Θράκη
Παλαίμων, γιος του Ήφαιστου, Αιτωλός
Περικλύμενος ο Τελαμών
Περικλυμένος της Πύλου, εγγονός του Ποσειδώνος
Πηλέας ο Μυρμιδών, πατέρας του Αχιλλέα
Πηνέλεως, γιος του Ιππάλμου της Βοιωτίας
Ποίας, γιος του Θαυμάκου της Μαγνησίας
Πολύφημος, γιος του Έλατου της Αρκαδίας
Τελαμώνας της Λοκρίδας, πατέρας του Αίαντος
Τίφυς, από τις Σίφες της Βοιωτίας (ο τιμονιέρης της Αργούς)
Ύλας των Δρυόπων, ιπποκόμος του Ηρακλή
Φαληρεύς, ο Αθηναίος τοξότης
Φανός ο Κρητικός, γιος του Διόνυσου και ο
Στάφυλος, ο αδελφός του